viernes, 25 de diciembre de 2009

TOP 10 2009


Acaba el año y como cada Navidad, la gran mayoría de bloggers nos dedicamos a hacer un Top 5, 10, 20 o como proceda de lo mejor del año en cuestión.
No podemos quejarnos de este 2009 en cuanto a lanzamientos: diversos y muy variados y sobre todo de gran calidad. Y en cuanto a conciertos tampoco nos quedamos cortos.
Se me quedan muchos fuera. Debería hacer un top 30 como mínimo, pero entonces tendría que elegirlos a todos y no haría un pequeño esfuerzo de seleccionar aquellos que más me han llamado la atención en este 2009 que se nos acaba.
El orden no altera el producto:


ManOnTheMoon 2009 Top 10 Albums

1. "Insurgentes" Steven Wilson
2. "Black Gives Way To Blue" Alice In Chains
3. "The Incident" Porcupine Tree
4. "By a Thread" Gov't Mule
5. "La Puta y el Diablo" Hamlet
6. "Crack The Skye" Mastodon
7. "Wrath" Lamb Of God
8. "Live From Madison Square Garden" Eric Clapton & Steve Winwood
9. "The Ballad Of John Henry" Joe Bonamassa
10. "Everyday Demons" The Answer

ManOnTheMoon 2009 Top 10 Live

1. Gov't Mule Sala Apolo
2. Porcupine Tree Sant Jordi Club
3. Sonisphere Parc del Fórum
4. Charles Walker & The Dynamites Festival de Blues de Cerdanyola
5. Red House & Ñaco Goñi y los Bluescavidas Festival de Blues de Barcelona
6. Joe Bonamassa Sala Bikini
7. Progressive Nation Pavelló Olímpic Badalona
8. Hamlet Salamandra Hospitalet
9. Koma Factoría d'Arts de Terrassa
10. Crucified Barbara Mephisto Barcelona

Buenas fiestas a todo el mundo y si no nos leemos antes, buena entrada de año.

lunes, 12 de octubre de 2009

VIII FIRA DEL DISC BARCELONA


Hola a todos de nuevo.
Primero quisiera pedir disculpas por algo más de 2 meses de ausencia en esta, mi humilde ventana musical al mundo. Ocupaciones universitarias varias me han tenido mucho más ocupado de lo que en un principio tenia pensado.

Ahora estoy de vuelta. Y que mejor que hacerlo con las joyas que encontré en la última Feria del Disco de Barcelona. Del nuevo emplazamiento, Estació Del Nord, destacar la calidez que otorga un sitio más pequeño y la facilidad para llegar y poder moverte por los alrededores para comer o tomar algo,en comparación con el anterior, Palau Sant Jordi, que quedaba enorme y en lo alto de la montaña.

A lo que íbamos: 5 joyas en vinilo, inmaculadas y que suenan de maravilla:
"Dark Side of The Moon" Pink Floyd (con dos láminas del grupo)
"Double Live Gonzo!" Ted Nugent
"Santana" Santana
"The Great Radio Controversy" Tesla
"Brothers & Sisters" The Allman Brothers Band

Dos libros para pasarlo en grande:

"Room Full of Mirrors: Jimi Hendrix, La Biografía"
"Black Sabbath: Cuatro Décadas entre el Cielo y el Infierno"

Y alguna que otra novedad en CD y DVD, tiradas de precio, de Glenn Hughes, Susan Tedeschi, Derek Trucks, Joe Bonamassa, Black Label Society, etc

Y como no, los descubrimientos en cubetas de a 5 Euros de grupos que no cambiaran la historia de la música, pero que valen y mucho la pena para pasar un buen rato rockeando: Mustach, Orange Goblin, King's X, Sonotones...
En próximas entregas iremos hablando largo y tendido de todos ellos.

Keep on rocking!

sábado, 8 de agosto de 2009

Hasta siempre Dani


La realidad corresponde
a esos pequeños momentos
en los que se te cae
el alma al suelo.

Pedro "Pete" Fernández
Escena: Servidor duchándose y mientras procedo a secarme, oigo de fondo en TVE algo sobre Willie Deville. Pienso "Ostias lo mismo es que viene de gira por España o ha dado un concierto en algún festival de estos de verano de ciudades pequeñas". Me sorprendió que saliese por televisión. Acto seguido y no sé si por instinto o por costumbre de estar perdiendo últimamente a grandes leyendas le solté a mi padre un "Que se ha muerto?"...

Si amigos, Willie Deville se nos ha ido. Otro más que añadir a la lista de los que están montando una hipermegabanda cojonuda por allá arriba en los cielos (en estos casos si que creo que algo hay por allí arriba). Tuve el honor de verle como telonero de BB King en Barcelona y no me desagradó nada, a pesar que esa noche vino realmente sosegado y dedicó casi todo su set a tocar con su piano, a excepción de una excelente versión del "Heartbreak Hotel" de Elvis, que tocó con la guitarra roja que aparece en la fotografia.

Siempre se le recordará por "Demasiado Corazón", pero otros, a pesar de nuestra juventud, le recordaremos con su primera banda Mink Deville y posteriores grandes discos de su carrera en solitario.

Descanse en paz.

domingo, 26 de julio de 2009

Cultura a precios asequibles


Como bien pude leer en el blog del amigo sammyplaysdirty, en FNAC estan tirando la casa por la ventana.
Hasta finales de Agosto tendran una promoción de 4 discos por 20 Euros, además de cajas de 2 y/o 3 discos entre 5'95 y 9.95 euros, DVD de actuaciones de Gary Moore, Dickie Betts, Joe Cocker y Rory Gallagher en Montreux por 9.95 euros...vamos que para completar la discografía o hacerte con una copia de seguidad en CD de vuestros preciados LP, no hay excusa.

He aquí una lista de lo que pude divisar y que me pareció interesante. La mayoría ya los tengo, pero siempre es importante informar a la comunidad bloggera.

- Aerosmith: Permanent Vacation, Get a Grip ("Draw The Line" que es el que buscaba ya no lo tenian por allí).
- Allman Brothers Band: Brothers & Sisters, At Fillmore East.
- The Black Crowes: Shake Your Money Maker, The Southern Harmony and American Companion, By Your Side y Three Snakes and One Charm (Amorica creo que ya no estaba)
- Bob Dylan: 5 o 6 títulos, incluyendo cajas de 2x1 y la triple antologia roja de hace poco.
- Eagles: Eagles, The Long Run, Hotel California, On of these Nights.
- Johny Cash: American Recordings 1 a 4
- Korn: Korn
- Kyuss: Welcome to Sky Valley
- Led Zeppelin: Creo que solo quedaba por allí visible Led Zeppelin I.
- Skid Row: Skid Row, Slave To The Grind, Subhuman Race
- Pantera: Cowboys From Hell, Vulgar Display Of Power, Far Beyond Driven, The Great Southern Trendkill.
- Neil Young: Media pared de estantería llena de diferentes discos.
- Stooges: Stooges, Fun House.
- Van Halen: 1984.
- Scorpions: Crazy World.
- REM: Green.
- The Who: Who Are You, Sell Out y Who's Next.
- Thin Lizzy: Live & Dangerous.
- Jane's Addiction: Nothing's Shocking y Ritual de lo Habitual.
- Cream: Disraeli Gears.
- Santana: Cajas de 2 y 3 a 5.95 y 9.95 Euros y cajas de 5 edición réplica cd de LP a 17 Euros.
- Blue Öyster Cult: Los 3 primeros discos a 9.95 en caja de 3.
- Marea: 28.000 puñaladas y Besos de Perro.
- Extremoduro: Canciones Prohibidas y alguno más que ahora no recuerdo.
- Sex Museum: United, Fiteen Hits That Never Were y Speedkings de 5.95 a 9.95.
- Tom Waits: Un buen puñado de títulos.
- Satriani y Vai: Antologias a 9.95, cajas de 2 a 5.95 y caja de réplica cd de LP a 17 euros.
- Jeff Buckley: Grace.
- Metallica: Kill'em All, Ride The Lightning, Black Album, Reload a 9.95 cada uno.
- DreamTheater: Images and Words, Live at the Marquee, Awake, A Change of Seasons y Scenes From a Memory a 9.95 cada uno.

Y un buen montón de grupos y artistas más. Eso sí, algunos tienes que buscar la etiqueta "4x20", es decir, que no te los tienen allí rápidamente a la vista, si no que tienes que buscar.

Y otra cosa, me he dado cuenta, que esta gente de FNAC, suelen sacar stock a precios asequibles cuando el artista está cerca de actuar en la ciudad (mayoritariamente dinosaurios tipo Neil Young o Metallica) y lo mantienen a ese precio durante bastante tiempo. Un buen momento entonces para acercarte a completar tu discografia o comprar un regalo para "culturizar" a los amigos, que en mi caso, la gran mayoría tiran por derroteros...mejor no opinar.

Gracias compañero Sammy por informar en anteriores días, espero que no te moleste que te nombre por aqui.

Salud y rock'n'roll!




lunes, 13 de julio de 2009

Metallica...perdón, METALLICA!

En la foto, Lars te quiere para su armada y James nos dedica unos pases de flamenco y olé!

Bueno, después de todo parece que llego tarde al escribir esta entrada. He leído un montón de crónicas de colegas del blog y no puedo más que corroborar palabra a palabra lo que han escrito: Metallica están más vivos que nunca y para mí, ahora mismo, es el mejor concierto al que he asistido en lo que va de año.

Si considero la actuación de Metallica como concierto único, estuvo de puta madre. Si a ello le añades el resto del cartel de festival, pues fue demencial.

No pude ver las dos primeras actuaciones porque llegamos directamente para S.A., que estuvieron increíbles y muy pero que muy cañeros. En la entrada pude ver a algunos componentes de Violadores del Verso, colegas íntimos de los vascos y de los que me hubiese gustado se hubieran subido a cantar con ellos el temazo que es "Política del Miedo". A pesar del poco tiempo que estuvieron, les otorgo un 8.

Mastodon no disfrutaron de un buen sonido, pero no me defraudaron. Sí, considero que son más para concierto propio en sala tipo Apolo o Bikini, pero como tocaron las mejores de "Blood Mountain" y algunas de las nuevas, y salvando los problemas del sonido, les doy un 7.5 a su actuación.

Que decir de Lamb Of God. Primera actuación en España...brutal. Temazo tras temazo y la gente enloquecida. Pedazo de batería Chris Adler y vaya voz la del amigo Randy Blythe. Todo lo que tocaron son canciones enormes, pero la primera "In Your Words", con ese final tan tremendo, es mi preferida y lo seguirá siendo por mucho tiempo. Me gustó mucho cuando Randy recordó lo grande que eran las bandas del festival y dio un capote a sus compañeros de Machine Head, Mastodon y Down, en lo que denomina "Pure American Metal" y acto seguido tocaron "Redneck" si no voy mal encaminado. Un 8.5 para ellos.

Lo único que no me gustó de la actuación de Down fue...que no actuasen en el escenario 1. La mejor actuación del festival hasta que llegaron Metallica. Anselmo y compañía ya me habían brindado una actuación descomunal en la Sala Apolo, así que solamente me quedaba ver como se las gastan en festival. Y madre del amor hermoso que pedazo de concierto. Me reservé hasta ese momento y la peña que tenía alrededor flipaba conmigo, ya que estaba coreando cada canción y me dejé literalmente el cuello de tanto headbanging (aunque me recuperé para Metallica). Espero con ansia la salida del nuevo disco y una nueva gira. De ellos me agencié una camiseta que hacía tiempo que quería. Un 9 para ellos.

Durante Machine Head, mi cuerpo ya no pudo más y me pidió un receso para orinar. Lástima, porque sólo pude ver la inicial y demoledora "Imperium", la parte final de "Halo" y la final y clásica "Davidian". Digo lástima, porque mientras hacia cola en el lavabo y posteriormente cola para beber algo, lo que se oía de fondo era calidad de la buena. Les otorgo un 8 y a la próxima que se pasen por aquí, voy de cabeza.
Después de esto perdí a los colegas con los que iba y me tragué medio concierto de Slikpnot hasta que por casualidad, me dio por girarme y cosas de la vida, la novia de un colega seguidor de Down, que conocí por Last.FM, me reconoció y ya estuve acompañado por 3 personas que me parecieron muy pero que muy agradables y de las que espero seguir aumentando y manteniendo amistad, y nos tragamos la otra mitad de los de Iowa, esperando a Metallica. A mí Slikpnot, ni fu ni fa, pero a favor de ellos, comentar que saben montar un buen espectáculo que seguro que sus seguidores disfrutaron como locos. Alguna canción me agradó, y eso dicho por mí, ya es demasiado. Les doy un 7.5.

Y por fin, tras 20 minutos de retraso, llegaron los 4 monstruos de Metallica. Durante el concierto, Hetfield explicó que 24 horas antes estaba hecho polvo con la espalda y que hizo todo lo posible para estar esa noche con nosotros. Y vaya noche. Estuvieron cañeros de cuidado. Hetfield conserva una voz cojonuda, Hammet sigue cortando con sus solos, Lars a pesar de no despertar mucha simpatía por sus tonterías del pasado, demostró ser un batería enorme y Trujillo era todo espectáculo con sus caras y movimientos a lo largo del escenario. Muy bueno, aunque corto, el recuerdo de Kirk al "Sails of Chairon" de Scorpions, que seguidor tarareó al unísono, mientras la peña de alrededor no tenía ni puñetera idea de lo que era eso.

Eché en falta más temas del "Master Of Puppets" y las nuevas canciones no desentonaron para nada con el resto. Siempre me acordaré de un pequeñajo que teníamos delante nuestro y que se lo pasó en grande subido a la chepa del padre y que se volvió loco durante "One".

Esperemos, tal y como prometieron al final de la actuación, que no tarden otros 6 años en volver a Barcelona.
Seguro que ya sabéis del setlist y tal, pero si queréis echarle un ojo de nuevo, no dudéis en mirar en los archivos del amigo Perem (espero que no te moleste que te cite en la entrada).

De momento, y a falta de los próximos 5 meses que quedan para que termine este 2009, el mejor concierto del año.

lunes, 6 de julio de 2009

Sonisphere al caer


Este sábado es el gran día.

Por fin podré ver a Metallica en directo. Quizás un festival no sea la mejor forma. Me explico: no tocarán hasta las 00h y antes irán pasando grupos de los cuales, algunos no me interesan para nada, caso de Slipknot, los teloneros oficiales de toda la gira de los 4 Jinetes.

Auguro sorpresón mayúsculo con Down: es el grupo diferente a los del resto del cartel, que se mueven entre el thrash y cosas más extremas. Down, no. Down son puro rock stoner con un buen par de pelotas. Si en su concierto en Apolo volaron cabezas y culos, espero que el sábado vayan directos a la yugular. Y espero que no haya ningún cafre desfasado pidiéndoles versiones de Pantera, que por otro lado no estaría mal, pero Down ya tiene temazos suficientes para ser reconocidos como grupo.

He aquí los horarios:

15.00 h Apertura de puertas
15.30 h The Eyes (escenario 2)
16.10 h Gojira (escenario 2)
16.50 h Soziedad Alkoholika (escenario 1)
17.35 h Mastodon (escenario 2)
18.35 h Lamb Of God (escenario 1)
19.35 h Down (escenario 2)
20.40 h Machine Head (escenario 1)
22.15 h Slipknot (escenario 1)
0.00 h Metallica (escenario 1)

Espero que siendo dos escenarios no haya retrasos enormes en las actuaciones, que la organización se lo curre...y tercero y más importante: que estando en las fechas que estamos, y siendo una gran utopía: poco Sol por favor!



miércoles, 17 de junio de 2009

domingo, 24 de mayo de 2009

Regreso


Después de un mes, aquí vuelvo de nuevo.

Varias cosas que contar que se quedaron en el tintero en actualizaciones pasadas:

1. Concierto de Gary Moore.
No estuvo nada mal la cosa pero con la perspectiva que da el paso de lo días "post" concierto, me dio la sensación de que tocaba demasiado para él mismo. Menos mal que temazos como "Oh Pretty Woman", "The Blues is Alright" con todo el recinto coreando el estribillo, o el final y apoteósico "Parisienne Walkways", dejaron un buen sabor de boca.
Mención distinguida para el técnico de sonido: chato, te dieron el título en CEAC (con todos los respetos por otro lado), porque sólo se escuchaba guitarra y bajo, mientras que batería y teclados se tenían que intuir. Hasta el propio Gary soltó más de una vez un "What a fucking guitar". Esperemos que no sea problema del recinto, porque si no, miedo me da ir a ver a Porcupine Tree en el mismo: Sant Jordi Club.

2. Nuevo grupo
Al final dejé el grupo y ahora estoy probando en formato power trio con unos chavales. De momento las tomas de contacto han sido buenas y nos vamos sacando temas de Hendrix, The Who, The Rolling Stones...ya veremos como evoluciona la cosa. Mi anterior guitarrista está como loco por probar con nosotros, así que si la cosa sale bien, tendríamos el cupo de instrumentos cubiertos y habría que mirar si alguno de nosotros canta o buscamos alguna voz.

3. Amalgama de conciertos
La de conciertos buenos que se acercan y a los que iré sin pestañear: Joe Bonamassa, Festival Sonisphere, Jeff Beck, Porcupine Tree...y los que vendrán.

Bueno compañeros/as, espero no tener esto otro mes inactivo.

Saludos.

sábado, 25 de abril de 2009

Recaída: compra


Volví a caer.
Esta vez por partida doble en una semana.
Primero, la serie media de un centro comercial que no nombraré, me brinda la oportunidad de agenciarme "Mystery White Boy Live 95-96" de Jeff Buckley. Y como novedad, "La Puta y el Diablo", el nuevo pepinazo de Hamlet.

Y hoy, recaída variada en toda regla por esos lares de C/Tallers y rodalias:

"Live Bootleg" Aerosmith
"You & Me" Joe Bonamassa
"Live On" Kenny Wayne Shepherd
"The Devil You Know" Heaven and Hell
"Live at Max's Kansas City" The Velvet Underground
"Bone Machine" Tom Waits
"Blues Alive" Gary Moore
"Sloe Gin" Joe Bonamassa
"Through The Ashes Of Empires" Machine Head
"Crack The Skye" Mastodon
"Live Rust" Neil Young & Crazy Horse
"The Ultimate" Ted Nugent
"Molestando a los Vecinos" Koma
"Sinónimo de Ofender" Koma
"Criminal" Koma
"Syberia" Hamlet
"Some Kind Of Monster" Metallica

The Devil You Know representa que no sale hasta el día 28 y me hice con la única copia que tenían en la tienda. Típico disco que no escucharé hasta que no esté preparado. Que me conozco.
Y el documental de Metallica, para echarme unas risas.
Lo mejor de todo: llegar a casa, conectarme a Internet para ver que tal estaba la cuenta corriente después de semejante tarde y voilá, veo el ingreso del sueldo de este mes.
No ha "dolido" tanto la compra al final.
PD: En la foto, seguidor. Estoy pensando en añadir una base bluesy al grupo, metiendo un guitarrista y otro bajo. La cosa sería 3 guitarras, dos bajos y una batería. ¿Una locura?


jueves, 16 de abril de 2009

Sputnik interesante

Tony "Fucking Riff Master" Iommi patrocina esta noticia:

"Heavy: la història del metal: Welcome to my nightmare” (1r capítulo)
Me llega vía email la actualización del programa de Sputnik, y mañana y por 3 viernes más, la cosa parece interesante. Lástima que solo lo podamos disfrutar en Catalunya, en ese aspecto, pero lo cuelgan en streaming en la propia web del C33. Veremos que tal va la cosa.

Os dejo con el copy de promoción de la web:

La sèrie de 4 capítols "Heavy" arrenca amb la primera edat d’or del metal. Black Sabbath, Led Zeppelin, Alice Cooper, Kiss i AC/DC, precursors i primeres estrelles del gènere, són els protagonistes del primer capítol de la sèrie, que fa un recorregut des dels orígens del metal a l’Anglaterra de finals dels seixanta fins als grans espectacles de la dècada següent. A més, el programa inclou entrevistes amb desenes de músics que, amb els seus testimonis, completen aquest retrat dels primers anys del heavy metal. Entre d’altres: Rob Halford (Judas Priest), Dee Snider (Twisted Sister), Ronnie James Dio, Scott Ian (Anthrax), Vinnie Paul (Pantera), Lemmy Kilmister (Motörhead)...


domingo, 12 de abril de 2009

Inicios (Primera parte)


Con qué discos de los siguientes grupos / artistas, os iniciasteis en su obra?¿
Os pongo los mios. Entended que en su mayoría, los descubrí comprando directamente los discos, porque no tenía Internet en casa y la cosa iba del boca a boca y del revisteo que compraba por aquella época:
1. Iron Maiden "Dance Of Death": Tarde tarde me inicié con estos tótems del heavy metal. Pero más vale tarde que nunca. Un disco odiado por los fans acérrimos, pero que a mí me parece sublime con esos ambientes y desarrollos progresivos de alto calibre. Después ya llegó "The Number of The Beast" y demás compañía.
2. Tesla "Into The Now": Disco de retorno y el menos hardrockero bluesy de toda su discografía. Pero a mí me parecía en su momento y sigue pareciéndome un discazo de tomo y lomo. Solazo de cuidado de minuto y medio en "Miles Away".
3. Jimi Hendrix "Band Of Gypsys": En radio cassette que tenía mi padre por casa. Aún la conservo y de coleccionismo que se queda, obvio.
4. Lou Reed "Rock And Roll Animal" : Lo mismo que el anterior, pero en este caso, cinta grabada, que se jodió, por cierto. Al tiempo lo conseguí en CD y ahora voy en su busca en LP.
5. Metallica "St. Anger": Sacrilegio. Descubrir a semejante grupazo con semejante pedazo de mierda es un sacrilegio hasta para el menos católico del mundo. Eso sí, al tiempo ya rectifiqué y me hice con sus obras cumbre.
Hasta el próximo episodio.



sábado, 4 de abril de 2009

Kiosco

Interesantísimo reportaje sobre Mickey Rourke y grande la entrevista a Scott Gorham de Thin Lizzy. Por cierto, todo morbazo que está hecha Amanda Palmer...


Pero este mes, la This is Rock, se lleva la palma: reportaje sobre la NWOBHM, entrevista a Chris Robinson (hablando sobre el próximo álbum de la banda y dándole un repaso a la carrera de los Cuervos), entrevista a Butch Trucks, Rush y segunda parte del reportaje sobre Mott The Hoople. Impagable la foto de Ruyter (Nashville Pussy) en la pequeña entrevista que le hacen en este número.

Saludos.






sábado, 28 de marzo de 2009

Primera toma de contacto: Everyday Demons y noticias

Más rock y menos blues. Menos directo que "Rise".
Así me ha dejado el segundo álbum de The Answer. No es un disco malo ni mucho menos, pero si su disco de debut me lo empapaba de cabo a rabo y no me sobraba ninguna canción, con este "Everyday Demons", hay escuchas en las que me sobran ciertos temas y otras tantas que los escucho sin problema.
Es un disco de varias tomas de contacto. Y obvio que disco de transición.
Lo mismo de aquí a unos días escribo otra entrada diciendo que este disco es descomunal, pero ahora mismo me parece únicamente correcto. Y me atrevo a decir que me lo paso mejor con el segundo CD de la edición especial de "Rise", que lleva canciones de Eps, inéditas y alguna en acústico, que con éste.
Siento no estar en sintonía con los que tengan este disco por las nubes, pero la verdad que después de semejante debut, me esperaba muchísimo más la verdad.
Y vuelvo a repetir, no me parece un disco malo, solo que no me ha entrado como el anterior.
Veo ganas y rabia rockera, pero mucho más domesticada, la verdad.
Ya os contaré que tal con las sucesivas escuchas.
Mientras escribo esto, estoy escuchando por décima vez en el día de hoy el disco, y creo que ya sé porqué no me entra como el anterior: el orden de las canciones.
Pero lo dicho, ya contaré que tal, de nuevo.
Y en otro orden de cosas:
1. Blue Cheer cancelan sus fechas en España, por operación de próstata del cantante/bajista, Dickie Peterson, según me comenta un lector del blog.
2. Joe Bonamassa actuará en Sala Bikini el 6 de junio, para presentar su último álbum, "The Ballad Of John Henry". Allí estaremos.
3. Down confirmados para el Sonisphere (sale confirmado en la web del grupo, en la del festival a día de hoy, creo que aún no). Muy posiblemente se añada Machine Head al cartel.

sábado, 21 de marzo de 2009

Aumenta la colección: adicción


Hacía ya dos sábados que tenia ganas de ir por Tallers y comprar discos y tal, pero la perrería se apoderó de mí en ambos casos y finalmente me quedé en casa.
Pero hoy, ya no podía más con el mono. Y han caído varios discos y también algún libro.
Empecemos:

"Live At The Royal Albert Hall" The Who
"Live in San Francisco" Neil Young & Crazy Horse
"Signify" Porcupine Tree
"Live From Austin" Tom Waits
"Everyday Demons" The Answer
"Insurgentes" Steven Wilson
"What Doesn't Kill You..." Blue Cheer
"Sacrament" Lamb of God
"Ashes of The Wake" Lamb of God
"Stronger Than Death" Black Label Society
"Hangover Music Vol. VI" Black Label Society
"The Ballad Of John Henry" Joe Bonamassa
"So, It's Like That" Joe Bonamassa

No está mal, eh?¿
Esto es inhumano. Y que conste que tengo montones de discos que compré y están por escuchar aún, pero no hay manera, el mono me puede.
Y como anécdota, en la parada del autobús de vuelta a casa, me dice una señora "Si que has comprado discos chico. Que son copiados o originales?". Respuesta: "Originales". La señora de nuevo: "Pero si suenan igual no?". Reflexión interior que he soltado en volz alta "No señora, no es lo mismo".
Pues eso, inhumano...¡pero como me gusta!

Ya iré comentando que tal están.

PD: Por cierto, si alguien me recomienda algún disco clásico de Blue Cheer, se lo agradeceré. Lo mismo me acerco a la fecha que hay en Barna en abril a verles en directo.

Saludos.


martes, 10 de marzo de 2009

GARY MOORE


Gary Moore, en su gira por España, forma parte del 20º Festival de la Guitarra en Barcelona. Podremos disfrutarle el 21 de mayo en el Sant Jordi Club (BCN).

Ahí estaremos, que tengo ganas de ver a este tío en directo.
Sobre el resto de fechas: http://www.gary-moore.com/tour.html

domingo, 22 de febrero de 2009

More News

Leo en la revista Rockzone que Porcupine Tree, y su genio/cabeza pensante, Steve Wilson, están preparando el próximo disco de la banda. Para hacer honor a su espíritu progresivo, Wilson comentó que dicho trabajo incluirá una pieza de 35 minutos. Vamos, casi nada. ¿Volverá a las sonoridades pinkfloydianas de "The Sky Moves Sideways" o hará un combinado de ese sonido con los riffs metaleros de los últimos trabajos. Hasta septiembre aproximadamente no lo sabremos, pero seguro que será un trabajo cojonudo.
Otros que se han puesto manos a la obra son Airbourne, que han alquilado un pub de su ciudad natal y ahí se ha puesto a grabar su próximo trabajo. En palabras textuales del guitarrista Dave Roads "Que nadie espere cambios radicales. Será un disco de puro rock'n'roll".
Y además, grabando o en proceso para publicar en éste 2009: Down, Heaven and Hell, DreamTheater, Queens of The Stone Age, Anthrax (con cantante nuevo...yuyu me da, donde esté John Bush...ay señor), Muse, Pearl Jam, Slayer, Alice in Chains (otro miedito más...Layne Staley se estará revolviendo en la tumba), Mastodon, Wilco, The Blue Van, Chris Cornell (Otro miedito más, y van...con semejante single que rula por ahi...pero de esto ya hablaremos más adelante), Wolfmother (con batería y bajista nuevos)...
Y seguro que me dejo un montón, pero no nos podemos quejar. Se viene un 2009 cargadito.
Salud y rock'n'roll.

Una pregunta: ¿Cuantos discos, ya sean cd o lp's os comprais al año más o menos?

domingo, 8 de febrero de 2009

"Six Degrees Of Inner Turbulence" DreamTheater


Cuando se piensa en el término “metal progresivo”, en el 98% de los casos, nos vendrá a la mente el nombre de DreamTheater. Líderes, para un servidor, indiscutibles desde hace ya muchísimo, de la escena hard-rockera progresiva, nos entregaban un doble disco como este “Six Degrees Of Inner Turbulence”. Sólo por la inmensa y completísima suite que le da nombre al trabajo, ya vale la pena adquirirlo.
El trabajo más experimental de toda su carrera. Así podemos considerar este “Six Degrees Of Inner Turbulence” editado en 2002. Un disco doble algo indigesto para los no iniciados en las sonoridades del Teatro de los Sueños.
En el primer CD encontramos canciones de todo tipo como la inicial y cañera “The Glass Prison”, que hubiera encajado genialmente en su posterior “Train Of Thought” (2003), experimentales en cuanto a múltiples cambios de ritmo como “Blind Faith” i “The Great Debate”, y dos más emotivas y ambientales tales como “Misunderstood” y “Disappear”. En general, este primer CD necesita de varias escuchas para captar todo lo que nos ofrecen.
Y el segundo CD y el que realmente importa, contiene una suite de 42 minutos con la canción que da título al disco y que está dividida en 8 movimientos, en los que encontramos de todo: orquestaciones, caña metalera, baladas, etc. Un gran temazo en todo los sentidos y que tiene su culmen en la versión en directo y con orquesta del directo “Score” (2006). Podemos considerarlo como un primo hermano de su genial y anterior disco conceptual “Scenes From A Memory: Metropolis Part 2” (1999).
Esta suite debe escucharse entera de principio a fin para escarbar en su totalidad, pero podemos escuchar los tramos que más nos interesen ya que se editó cada movimiento como si de canciones independientes se tratase. “Overture”, como su propio nombre indica, abre la función y da paso a “About To Crash”, repleta de combinaciones de orquestación y teclados junto con un muy buen trabajo a la guitarra de Petrucci. Y tras este inicio, llega la caña metalera con dos trallazos como “War Inside My Head” y “ The Test That Stumped Them All”, con unos efectos de voz muy conseguidos y unos cambios de ritmo apabullantes. La calma regresa con “Goodnight Kiss” y “Solitary Shell”, que podrían ser algo así como las baladas de la suite, pero lejos de ser pegajosas, se convierten en medios tiempos propios de Yes y Genesis. Después de este tramo más calmado, retoman “About To Crash (Reprise)”, cambiando algunos versos, para terminar semejante viaje progresivo con el último movimiento “Losing Time / Grand Finale”, que pone el broche final a una de las mejores suites que he escuchado últimamente.
Destacar que en cada uno de los movimientos de esta suite, en las letras se tratan diferentes estados y enfermedades mentales tales como la doble personalidad, estrés post-traumático, etc.
Un disco que dividió a los fans y que fue bastante criticado por su concepción doble, con un primer disco criticado por parecer más tomas de ensayos y jams que no canciones como tal, y un segundo disco con un suite conceptual que no gustó mucho a los no iniciados. Con el paso del tiempo, ha ido ganando puestos y debo asegurar, que siendo fan de este grupo, sólo por esa suite y el primer tema del primer CD, ya vale la pena hacerse con este álbum.

viernes, 30 de enero de 2009

Guitar News: Joe Bonamassa / Robin Trower


















El amigo Joe, publicará en febrero, su nuevo álbum "The Ballad Of John Henry". Incluirá 12 temas, con 6 temas propios y 6 versiones que seguro no defraudan y a las que el colega Bonamassa imprimirá su gusto y buen hacer: "Jockey Full Of Bourbon" Tom Waits, "Stop!" Sam Brown, ""Feelin Good" Nweley and Bricusse, "Funkier Than a Mosquito's Tweeter" Ike & Tina, y "As The Crow Flies" de Tony Joe White, versionado también por Rory Gallagher.
Ganas en especial de ver como adapta los temazos de Tom Waits y Ika & Tina.
Y siguiendo con Joe, comentar que su show en el Royal Albert Hall a acontecer en mayo, es ya sold-out. Toma ya.
Y de otro del que habrá que prestar atención es Robin Trower, que publica nuevo disco en directo: RT@ROO8, grabado el pasado mes de noviembre en Michigan. Como extra se incluirán vídeos del propio concierto.

Seguiremos informando.

domingo, 18 de enero de 2009

Recomendaciones (y 2)

En época de exámenes no estoy muy por aquí, pero hoy subo esta entrada para recomendaros algunos discos que van sonando últimamente en mi reproductor. Ahhh y rezad a los dioses del rock'n'roll para que servidor lo apruebe todo, porque hay un par de asignaturas que me están llevando por el camino de la amargura. Por eso estos discos, para desahogarse:
1.Una antología más que completa, de un grupo denominado "grunge". Yo siempre los he visto más rock que no "grunge", pero música al fin y al cabo:

2. Si tengo que desahogarme...que mejor que hacerlo con semejante media hora de mala ostia. 3. Después de un señor discazo como "Powertrip" y un pequeño traspiés con "God Says No", llegaron con este más que buen álbum de rock. Simplemente, Dave Wyndorf & Company.



Ahhh y por cierto, éste sábado 24 de enero, la banda en la que toco la batería, debutamos en concierto. A ver que tal se nos da.

Hasta la próxima.

lunes, 5 de enero de 2009

"Auto"Reyes 2009

Lo que me han "traído" los Reyes. Bueno, el Rey. Sí, uno que se llama Eduard y escribe en su blog como ManOnTheMoon. No es mágico, pero...
Vamos, que ahí van los regalos que me he hecho este año con la paga extra del curro, aunque hasta que no acabe exámenes a finales de enero, no puedo disfrutarlos a tope. Pero ya no me los quita nadie. Ya iré comentando más adelante que tal están. Eso sí, calidad ante todo, que ya conocéis mis gustos variados:
- Porcupine Tree "Warszawa"
- Wolfmother "Wolfmother"
- Pink Floyd "Animals"
- Kenny Wayne Shepherd "Trouble Is"
- Queens Of The Stone Age "Lullabies To Paralyze"
- Muse "Absolution" / "Black Holes & Revelations"
- The Showdown "Temptation Come My Way" / "A Chorus Of Obliveration"
- The Bellrays "Raw Collection 1&2"
- Tom Waits "Mule Variations"
- DreamTheater "Six Degrees Of Inner Turbulence"
Y al fin, tan magno DVD:

Para 2009, tengo pendientes los grandes del 2008 que comenté un par de entradas anteriores, que no me olvido jejeje.
Hasta la próxima, salud y rock'n'roll.

sábado, 3 de enero de 2009

Empezar el 2009 leyendo

Que mejor que comenzar un nuevo año degustando buenos discos en compañía de este número de enero de la This Is Rock.
Y que mejor que empezar el 2009 echando la vista atrás y revisar una obra maestra como "Electric Ladyland" y leer como este disco influenció a Coverdale o John Lord, entre otros, por puño y letra de los susodichos. Y si fuera poco, un repaso a las aventuras y desventuras de Lynyrd Skynyrd, otro repaso a los grandes momentos musicales de 1968 (por aquello que el año pasado, 2008, se cumplían 40 años), entrevistas a The Steepwater Band, Cheap Trick, Steve Miller, Sammy Hagar, Saxon, Marillion...vamos, completito.
Si no tenéis nada para leer, ya sabéis, que el rock'n'roll es cultura, y si además de escucharlo puedes leerlo, pues doble sesión.

Mientras escribía esto sonaba este pequeño gran álbum:
Salud.